1 Ég ákalla Drottin. Ég hrópa og kalla til hans. Ó, að hann vildi hlusta! 2 Ég er í miklum vanda og þarfnast mjög hjálpar hans. Alla nóttina er ég á bæn, ég lyfti höndum til himins, – ég bið og bið. Ég mun ekki eiga glaðan dag fyrr en Drottinn hefur hjálpað mér. 3 Ég hugsa um Guð, mikið þrái ég hjálp hans! 4 Drottinn, mér mun ekki koma dúr á auga fyrr en þú hefur hjálpað mér. Ég er við það að gefast upp, jafnvel bænin er mér erfið.

5 Góðar minningar liðinna ára leita sífellt á huga minn. 6 Þá sungum við gleðiljóð langt fram á kvöld! Ég velti þessu fyrir mér, íhuga hve allt hefur breyst. 7 Hefur Drottinn hafnað mér fyrir fullt og allt? Mun hann ekki miskunna mér framar? 8 Elskar hann mig ekki lengur og er umhyggja hans búin fyrir fullt og allt? Gekk hann á bak orða sinna? 9 Gleymdi hann miskunn sinni við mig, vesalinginn? Hefur hann í reiðikasti lokað dyrum kærleika síns? 10 „Þetta eru örlög mín,“ sagði ég, „blessun Guðs hefur snúist í bölvun.“ 11 Ég renni huganum yfir alla þá blessun sem ég hef notið frá Guði. 12 Sú gæfa gleymist seint! – Já, hún líður mér aldrei úr minni!

13 Guð minn, þínir vegir eru heilagir. Hvar skyldi aðra eins að finna? 14 Þú ert Guð undra og tákna. Stórvirki þín blasa við augum.

15 Með þinni voldugu hendi bjargaðir þú sonum Jakobs og Jósefs. 16 Þegar Rauðahafið sá þig, ókyrrðist það! Jafnvel djúpið skalf af ótta! 17 Það varð skýfall og þrumur bergmáluðu um himininn. Elding leiftraði. 18 Þrumurnar tjáðu reiði þína og eldingarnar lýstu upp jörðina!

19 Þú lagðir veg gegnum hafið – veg sem enginn þekkti áður! 20 Þú leiddir fólk þitt þessa leið eins og fjárhóp, undir leiðsögn Móse og Arons.