1 [Simon, Oniæ filius, sacerdos magnus, qui in vita sua suffulsit domum, et in diebus suis corroboravit templum.* Simon Oniæ filius. RAB. Ad homines in tempore suo pervenit, etc., usque ad cum vitam Simonis et mores tam expresse describat Jesus. 2 Templi etiam altitudo ab ipso fundata est, duplex ædificatio, et excelsi parietes templi. 3 In diebus ipsius emanaverunt putei aquarum, et quasi mare adimpleti sunt supra modum.† Putei aquarum. Profunditates Scripturarum, quæ in divinis libris sub figuris latent, sed ore prædicatorum redundant, quasi mare ad saturitatem plurimorum. 4 Qui curavit gentem suam, et liberavit eam a perditione: 5 qui prævaluit amplificare civitatem, qui adeptus est gloriam in conversatione gentis, et ingressum domus et atrii amplificavit.‡ Et ingressum domus atrii amplificavit. Quia in rudibus, quos signat atrium; et in perfectis, qui signantur per domum, magistrorum excrescit meritum. 6 Quasi stella matutina in medio nebulæ, et quasi luna plena, in diebus suis lucet: 7 et quasi sol refulgens, sic ille effulsit in templo Dei. 8 Quasi arcus refulgens inter nebulas gloriæ, et quasi flos rosarum in diebus vernis, et quasi lilia quæ sunt in transitu aquæ, et quasi thus redolens in diebus æstatis: 9 quasi ignis effulgens, et thus ardens in igne: 10 quasi vas auri solidum, ornatum omni lapide pretioso: 11 quasi oliva pullulans, et cypressus in altitudinem se extollens, in accipiendo ipsum stolam gloriæ, et vestiri eum in consummationem virtutis.§ In accipiendo ipsum stolam, etc. Ordo prædicatorum accipiendo stolam gloriæ, et vestiendo se consummatione virtutum, judicium dignitatis suæ, et ornatum fidei, et vestitum bonæ operationis demonstrat. Hæc enim debent in sacerdotibus apparere, ut digne possint docere. 12 In ascensu altaris sancti gloriam dedit sanctitatis amictum. 13 In accipiendo autem partes de manu sacerdotum, et ipse stans juxta aram: et circa illum corona fratrum: quasi plantatio cedri in monte Libano,** In accipiendo autem partes de manu sacerdotis. Partes accipit de manu sacerdotis, qui bonæ operationis actum exigit a ministris. 14 sic circa illum steterunt quasi rami palmæ: et omnes filii Aaron in gloria sua. 15 Oblatio autem Domini in manibus ipsorum coram omni synagoga Israël: et consummatione fungens in ara, amplificare oblationem excelsi Regis,†† Et consummatione fungens in ara. Consummata oblatio datur excelso Regi, quando corpus Christi offertur Deo. 16 porrexit manum suam in libatione, et libavit de sanguine uvæ. 17 Effudit in fundamento altaris odorem divinum excelso Principi.‡‡ Effudit in fundamento. In commemorationem Christi, qui est fundamentum Ecclesiæ, hujus oblationis est odor suavissimus Deo omnipotenti. 18 Tunc exclamaverunt filii Aaron, in tubis productilibus sonuerunt: et auditam fecerunt vocem magnam in memoriam coram Deo.§§ Tunc exclamaverunt filii Aaron. Christi sacerdotes prædicationem exhibuerunt per passionem consummatam. Ductiles tubæ bene dicuntur, quia prædicatores tanto crescunt quanto tribulationum malleis percutiuntur. 19 Tunc omnis populus simul properaverunt, et ceciderunt in faciem super terram, adorare Dominum Deum suum, et dare preces omnipotenti Deo excelso.*** Tunc omnis populus, etc. Cum officium ecclesiasticum per ministros altaris agitur in memoriam Christi, populus, ad laudem Dei provocatus, prosternit se in faciem, id est, cordis sui exhibet humilitatem. Dare preces Omnipotenti. Quia quidquid amore Dei agitur, coram Deo est oratio et odor suavitatis; quia omnis Ecclesia satagit ut perseveret in prece usque ad finem mundi, quando corpus Christi in incorruptione honorabitur, et membra capiti suo conjungentur. 20 Et amplificaverunt psallentes in vocibus suis, et in magna domo auctus est sonus suavitatis plenus. 21 Et rogavit populus Dominum excelsum in prece, usque dum perfectus est honor Domini, et munus suum perfecerunt.††† Et rogavit populus, etc. RAB. Quia quidquid in unitate fidei Deo offertur, apud eum recipitur; quidquid extra, impietati deputatur. Magnus fit in Ecclesia sonus, quando orantibus sacerdotibus et benedicentibus respondet omnis populus: Amen: qui sonus tam ad clamorem vocis quam ad devotionem cordis pertinet. 22 Tunc descendens, manus suas extulit in omne congregationem filiorum Israël, dare gloriam Deo a labiis suis, et in nomine ipsius gloriari:‡‡‡ Tunc descendens, etc. Cœtus sanctorum exsultans. Extulit. Quando gratias agit pro perfectione laboris in salute universi populi, tunc laudes multiplicat, orationem iterat, quia nunquam a laudibus cessat. 23 et iteravit orationem suam, volens ostendere virtutem Dei.§§§ Ostendere virtutem Dei. Prædicare scilicet misericordiam ejus, qui dat nobis jucunditatem cordis, et pacem in temporibus æternis, ut omnes viri Isrælitæ, et amatores Regis æterni, prædicent potentiam et bonitatem Dei in liberatione populi sui. 24 Et nunc orate Deum omnium, qui magna fecit in omni terra, qui auxit dies nostros a ventre matris nostræ, et fecit nobiscum secundum suam misericordiam: 25 det nobis jucunditatem cordis, et fieri pacem in diebus nostris in Israël per dies sempiternos: 26 credere Israël nobiscum esse Dei misericordiam, ut liberet nos in diebus suis.] 27 [Duas gentes odit anima mea: tertia autem non est gens quam oderim:* Duas gentes, etc. Ruina duplex, gentilitas scilicet, quæ idololatria polluta est et conversatione vana. 28 qui sedent in monte Seir, et Philisthiim, et stultus populus qui habitat in Sichimis.] 29 [Doctrinam sapientiæ et disciplinæ scripsit in codice isto Jesus, filius Sirach, Jerosolymita, qui renovavit sapientiam de corde suo.† Doctrinam sapientiæ, etc. Opus suum commendat, ostendens quam utile sit legenti, meditanti et operanti. 30 Beatus qui in istis versatur bonis: qui ponit illa in corde suo, sapiens erit semper. 31 Si enim hæc fecerit, ad omnia valebit, quia lux Dei vestigium ejus est.]