நீ அதின் நாக்கைக் கயிற்றினால் கட்டமுடியுமோ?

அல்லது அதின் தாடையைக் கொக்கியினால் ஊடுருவக் குத்த உன்னால் முடியுமோ?

உன்னிடம் மெதுவான வார்த்தையைப் பேசுமோ?

அது உன்னுடன் ஒரு உடன்படிக்கை செய்யுமோ?

உன் பெண் பிள்ளைகள் அதனுடன் விளையாட அதைக் கட்டிவைப்பாயோ?

அதை அவர்கள் வர்த்தகர் நடுவில் பங்கிட்டுக்கொள்வார்களோ?

அதின் தலையைக் கூர்மையான மீன்பிடி ஈட்டியால் குத்துவாயோ?

இனி அதின்மேல் கைபோடவுமாட்டாய்.

அதின் தோற்றமே பயமுறுத்தக் கூடியது.

அப்படியிருக்க என்னை எதிர்த்துநிற்க யாரால் முடியும்?

வானத்தின் கீழே இருப்பவை ஒவ்வொன்றும் என்னுடையவை.

அதின் பலத்தைப் பற்றியும், வசீகரத் தோற்றத்தைப்பற்றியும் பேசத் தவறமாட்டேன்.

அதை மூக்கணாங்கயிற்றுடன் அணுக யாரால் முடியும்?

அதின் வாயின் தாடையைப் பிடித்துத் திறக்கக்கூடியவன் யார்?

இணைக்கப்பட்ட கேடய வரிசைகள்போல் இருக்கின்றன.

காற்றுப் புகாதபடி மிக நெருக்கமாய் இருக்கின்றன.

பிரிக்க முடியாதவாறு, ஒட்டிக்கொண்டிருக்கின்றன.

அதின் கண்கள் அதிகாலையின் ஒளிக்கீற்றுகளைப்போல் இருக்கின்றன.

நெருப்புப் பொறிகளும் பறக்கும்.

அதின் மூக்கிலிருந்து புகை புறப்படும்.

அதின் வாயிலிருந்து ஜூவாலை பாய்கிறது.

திகில் அதற்கு முன்னே செல்லும்.

ஒன்றோடொன்று இறுக்கமாக இணைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

அம்மிக் கல்லைப்போலவும் கடினமானதாய் இருக்கிறது.

அதின் தாக்குதலுக்கு பயந்து ஓடுகிறார்கள்.

கவசம், ஒன்றும் அதற்குமுன் நிற்காது.

வெண்கலத்தை உளுத்துப்போன மரமாகவும் மதிப்பிடும்.

கவண்கற்கள் அதற்குப் பதரைப் போலிருக்கும்.

அது ஈட்டியின் சத்தத்திற்கு நகைக்கிறது.

சூடடிக்கும் இயந்திரம் சேற்றில் ஏற்படுத்தும் அடையாளத்தை ஏற்படுத்தி செல்கிறது.

தைலம்போலக் கடலைக் கலக்குகிறது.

அப்பொழுது ஆழமானது வெளுப்பான நரையைப்போல் தோன்றும்.

அது பயமற்ற ஒரு விலங்கு.

பெருமைகொண்ட எல்லாவற்றுக்கும் மேலான அரசன் அதுவே.”