Psalmet.
102.
O Zot, dëgjo lutjen time dhe britma ime arriftë tek ty. 
Mos ma fshih fytyrën tënde ditën e fatkeqësisë sime. Zgjate ndaj meje veshin tënd; kur unë të kërkoj, nxito të më përgjigjesh. 
Sepse ditët e mia davariten si tymi dhe kockat e mia digjen si urë zjarri. 
Zemra ime është goditur dhe thahet si bari, dhe unë harroj madje të ha ushqim. 
Duke vajtuar vazhdimisht, lëkura ime po u ngjitet kockave të mia. 
I ngjaj pelikanit të shketëtirës dhe jam bërë si bufi i vendeve të shkretuara. 
Jam pa gjumë dhe si harabeli i vetmuar mbi çati. 
Armiqtë e mi tallen me mua tërë ditën; ata që më përqeshin flasin kundër meje. 
Sepse e ha hirin si buka dhe përzjej lotët me atë që pi. 
Po, për shkak të indinjatës sate dhe të zemërimit tënd, më ngrite dhe më hodhe larg. 
Ditët e mia janë si hija që zgjatet, dhe unë po thahem si bari. 
Por ti, o Zot, mbetesh përjetë, dhe kujtimi yt zgjat brez pas brezi. 
Ti do të ngrihesh dhe do të të vijë keq për Sionin, sepse erdhi koha të tregosh dhembshuri ndaj tij; dhe koha e caktuar erdhi. 
Sepse shërbëtorët e tu i duan edhe gurët e tij dhe u vjen keq për pluhurin e tij. 
Po, kombet do të kenë frikë nga emri i Zotit dhe gjithë mbretërit e dheut nga lavdia jote, 
kur Zoti do të rindërtojë Sionin dhe do të duket në lavdinë e tij. 
Ai do të dëgjojë lutjen e njerëzve të braktisur dhe nuk do ta përbuzë lutjen e tyre. 
Kjo do të shkruhet për brezin e ardhshmëm, dhe populli që do të krijohet do të lëvdojë Zotin, 
sepse ai shikon nga lartësia e shenjtërores së tij; nga qielli Zoti këqyr dheun, 
për të dëgjuar vajtimin e robërve, për të çliruar të dënuarit me vdekje; 
me qëllim që në Sion të shpallin emrin e Zotit dhe në Jeruzalem lavdinë e tij, 
kur popujt dhe mbretëritë do të mblidhen bashkë për t’i shërbyer Zotit. 
Rrugës ai ka pakësuar fuqinë time dhe ka shkurtuar ditët e mia. 
Kam thënë: “O Perëndia im, mos më merr në mes të ditëve të mia. Vitet e tua zgjasin brez pas brezi. 
Së lashti ti ke vendosur tokën dhe qiejtë janë vepër e duarve të tua; 
ata do të zhduken, por ti do të mbetesh; do të konsumohen të gjithë si një rrobe; ti do t’i ndërrosh si një rrobe dhe ata do të ndryshohen. 
Por ti je gjithnjë po ai dhe vitet e tua nuk do të kenë kurrë fund. 
Bijtë e shërbëtorëve të tu do të kenë një vendbanim dhe pasardhësit e tyre do të jenë të qëndrueshëm para teje”.