1 যি জনে নিজকে পৃথকে ৰাখে, তেওঁ কেৱল নিজৰ আকাংক্ষা সিদ্ধিৰ চেষ্টা কৰে,

আৰু সকলো সুপৰামৰ্শৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ কৰে।

2 অজ্ঞানী লোকে বিবেচনাত সন্তোষ নাপায়,

কিন্তু কেৱল নিজৰ হৃদয়ত থকা কথা প্ৰকাশ কৰে।

3 যেতিয়া দুষ্ট লোক আহে, তেওঁৰ লগত অপমানো আহে;

আৰু অপমানৰ লগত নিন্দাও আহে।

4 মানুহৰ মুখৰ কথা গভীৰ জলৰ দৰে;

প্রজ্ঞাৰ ভুমুক বৈ থকা জুৰিৰ নিচিনা।

5 দুষ্ট লোকলৈ পক্ষপাত হোৱা ভাল নহয়,

আৰু ন্যায় কৰা সকলৰ বিচাৰ অগ্রাহ্য কৰা ভাল নহয়।

6 অজ্ঞানী লোকৰ ওঁঠে তেওঁৰ লগত বিবাদ আনে,

আৰু তেওঁৰ মুখৰ কথাই তেওঁক মাৰ খোৱাই।

7 অজ্ঞানী লোকৰ মুখে তেওঁৰ ধ্বংস আনে,

আৰু তেওঁৰ ওঁঠে তেওঁক ফান্দত পেলাই।

8 পৰচৰ্চ্চাকাৰীৰ কথা সুস্বাদু আহাৰৰ দৰে;

সেয়ে শৰীৰৰ ভিতৰৰ অংশলৈকে সোমায় যায়।

9 আৰু যি জনে নিজৰ কাৰ্যত অৱহেলা কৰে,

তেওঁ ধ্বংসকাৰীৰ ভায়েকৰ দৰে।

10 যিহোৱাৰ নাম দৃঢ় দুৰ্গ স্বৰূপ;

সৎ কাৰ্য কৰা লোকে পলাই গৈ সেই দুৰ্গত ৰক্ষা পায়।

11 ধনৱানৰ ধন-সম্পত্তিয়েই তেওঁৰ দৃঢ় নগৰ;

আৰু তেওঁৰ কল্পনাত সেইবোৰ ওখ দেৱালৰ দৰে।

12 পতনৰ পূৰ্বে মানুহৰ হৃদয় অহংকাৰী হয়,

কিন্তু নম্ৰতা সন্মানৰ আগে আহে।

13 যি জনে নুশুনাৰ পূৰ্বেই উত্তৰ দিয়ে,

সেয়ে তেওঁৰ অজ্ঞানতা আৰু অপমান।

14 মানুহৰ আত্মাই অসুস্থতাতো জীয়াই ৰাখিব;

কিন্তু ভগ্ন আত্মাক কোনে সহিব পাৰে?

15 বুধিয়কৰ হৃদয়ে জ্ঞান অৰ্জন কৰে,

আৰু জ্ঞানী লোকে শুনাৰ দ্বাৰাই জ্ঞান বিচাৰি পায়।

16 মানুহৰ উপহাৰে হয়তো পথ মুকলি কৰিব পাৰে,

আৰু গণ্যমান্য লোকৰ আগলৈ তেওঁক লৈ যায়।

17 যেতিয়ালৈকে বিপক্ষ জন আহি তেওঁক প্রশ্ন নকৰে;

তেতিয়ালৈকে গোচৰত প্ৰথমে উপস্থিত হোৱা জন নিৰ্দোষী যেন বোধ হয়;

18 চিঠি-খেলে বিবাদ সমাপ্ত কৰে,

আৰু পৰাক্রমী বিপক্ষ সকলক পৃথকে ৰাখে।

19 দৃঢ় নগৰ জয় কৰাতকৈ ক্ষুদ্ধ ভায়েকক জয় কৰা টান;

আৰু বিবাদ দূৰ্গত লগোৱা মাৰিৰ দৰে।

20 নিজৰ মুখৰ ফলেৰে পেট পৰিপূৰ্ণ হয়;

আৰু তেওঁৰ ওঁঠৰ শস্যৰে তেওঁ সন্তুষ্ট হয়।

21 জিভাৰ শক্তিত মৃত্যু আৰু জীৱন থাকে;

আৰু যিসকলে তাক ভাল পায়, তেওঁলোকে তাৰ ফল ভোগ কৰিব।

22 যি জনে ভাৰ্যা পায়, তেওঁ পৰম বস্তু পায়,

আৰু যিহোৱাৰ পৰা অনুগ্ৰহ লাভ কৰে।

23 দৰিদ্ৰ লোকে কৃপাৰ বাবে বিনয় কৰে;

কিন্তু ধনৱান লোকে কঠুৱা উত্তৰ দিয়ে।

24 যি জনে অনেক লোকৰ সৈতে বন্ধুত্ব কৰে, তেওঁ নিজৰ সৰ্ব্বনাশলৈহে তাকে কৰে;

কিন্তু এনে বন্ধু থাকে যি ভায়েকতকৈ আপোন হয়।