1 Чалавек, народжаны жанчынай, недаўгавечны і перапоўнены журботамі:

2 нібы кветка, ён выходзіць і ападае; уцякае, як цень, і ня спыняецца.

3 І якраз на яго ты падымаеш вочы Твае, і мяне вядзеш на суд з Табою?

4 Хто родзіцца чыстым ад нячыстага? Ніхто.

5 Калі дні яму вызначаны, і лік месяцаў ягоных у Цябе, калі Ты паклаў яму крэс, якога ён не пяройдзе,

6 дык ухіліся ад яго: няхай ён адпачне, пакуль не закончыць, як найміт, дня свайго.

7 У дрэва ёсьць надзея, што яно, калі і будзе сьсечана, зноў ажыве, і парасткі ад яго выходзіць не перастануць:

8 калі і састарэў у зямлі корань ягоны, і пень ягоны замёр у пыле,

9 але, як толькі пачула ваду, яно дае парасткі і пускае вецьце, як бы нанава пасаджанае.

10 А чалавек памірае і распадаецца; адышоў, і дзе ён?

11 Сыходзяць воды з возера, і рака выцякае і высыхае:

12 так чалавек ляжа і ня ўстане; да сканчэньня неба ён не прачнецца і не паўстане са сну свайго.

13 О, калі б Ты ў апраметнай схаваў мяне і хаваў мяне, пакуль пройдзе гнеў Твой, паклаў мне тэрмін і потым згадаў пра мяне!

14 Калі памрэ чалавек, дык ці будзе ён зноў жыць? Ва ўсе дні вызначанага мне часу я чакаў бы, пакуль прыйдзе мне зьмена.

15 Паклікаў бы Ты, і Я даў бы Табе адказ, і Ты выказаў бы ўпадабаньне да твору рук Тваіх;

16 бо тады Ты пералічыў бы крокі мае і не сачыў бы за грэхам маім;

17 у зьвітку было б пазначана беззаконьне маё, і Ты закрыў бы віну маю.

18 Але гара, падаючы, разбураецца, і скала сыходзіць зь месца свайго;

19 вада сьцірае камяні; разліў яе змывае зямны пыл: так і надзею чалавека Ты зьнішчаеш.

20 Адціскаеш яго да канца, і ён сыходзіць; мяняеш яму твар і адсылаеш яго.

21 Ці ў гонары дзеці ягоныя - ён ня ведае, ці прыніжаныя - ён не заўважае;

22 але плоць ягоная на ім баліць, і душа ягоная ў ім пакутуе.