1 Я - раўнінны нарцыс Саронскі, я - лілея з даліны!

2 Як лілея сярод бадзякоў - каханая сярод сябровак!

3 Як яблыня сярод лясных дрэў - каханы мой сярод хлопцаў. У шатах яе люблю я сядзець, і плады зь яе рот мне салодзяць.

4 Увёў ён мяне ў дом піру, нада мной яго сьцяг - каханьне!

5 Падмацуйце мяне віном, яблыкамі асьвяжэце мяне, бо я зьнемагла ад каханьня.

6 Яго левая - пад маёй галавою, а правай рукою мяне абдымае.

7 Заклінаю вас, Ерусалімскія дочкі, сарнамі ці палявымі ланямі: ня будзеце і ня турбуйце каханай, пакуль не прачнецца сама!

8 Голас каханага майго! вось, ён ідзе, скача па горах, перабягае па ўзгорках, -

9 мілы падобны да сарны, да маладога аленя. Вось, ён стаіць у нас за сьцяною, заглядваючы ў акно, мільгаціць за рашоткай.

10 Каханы мой загаварыў да мяне: устань, мая любасная, мая гожая, выйдзі!

11 Вось, і зіма адышла; дождж перастаў, мінуўся;

12 кветкамі зацьвітае зямля, час песьняў птушыных настаў, і горлінка ў нашым краі засьпявала,

13 налівае смакоўніца пупышкі, вінаградныя лозы пахнуць у квецені. Устань, мая любасная, мая гожая выйдзі!

14 Горлінка ў горнай цясьніне, пад паветкаю скалаў! Пакажы мне свой тварык, дай мне пачуць твой галасок; бо твой голас - салодкі, бо мне тварык твой вабны!

15 Лавіце нам лісянятак і лісак лавіце, што мне вінаграднік марнуюць; а вінаграднікі ж нашыя ў цьвеце!

16 Каханы аддадзены мне, я - яму; ён пасьвіць сярод лілеяў.

17 Пакуль не астыў яшчэ дзень, не паслаліся цені, пасьпяшайся назад, як сарна, мой мілы, ці як алень малады на вышынях Бэтэр.