ЁВА.
37.
І ад гэтага дрыжыць сэрца маё і зрушылася зь месца свайго. 
Слухайце, слухайце голас Яго і гром з вуснаў Ягоных. 
Пад усім небам раскаты Ягоныя, і бляск Ягоны - да краёў. 
За ім грыміць голас; грыміць Ён голасам велічы Сваёй і ня спыняе яго, калі голас Ягоны пачуты. 
Даўно грыміць Бог голасам Сваім, чыніць дзеі вялікія, нам не спасьцігальныя. 
Бо сьнегу Ён кажа: будзь на зямлі; гэтак сама дробны дождж і вялікі дождж у Ягонай уладзе. 
Ён кладзе пячатку на руку кожнаму чалавеку, каб усе людзі ведалі дзею Яго. 
Тады зьвер сыходзіць у сховішча і застаецца ў сваіх логавах. 
З поўдня прыходзіць бура, а з поўначы - сьцюжа. 
Ад павеву Божага паходзіць лёд, і паверхня вады сьціскаецца. 
Гэтак сама вільгацьцю напаўняе Ён хмары, і воблакі сеюць сьвятло Ягонае, 
і яны кіруюцца паводле намераў Ягоных, каб выканаць тое, што Ён загадае ім на ўлоньні населенай зямлі. 
Ён загадвае ім ісьці альбо дзеля пакараньня, альбо ў дабраволеньне, альбо дзеля памілаваньня. 
Слухай гэтага, Ёў; стой і разумей дзівосныя дзеі Божыя. 
Ці ведаеш, як Бог кіруе імі і загадвае сьвятлу зьзяць з воблака Свайго? 
Ці разумееш раўнавагу воблакаў, дзівосную дзею Найдасканалейшага ў веданьні? 
Як награваецца твая вопратка, калі Ён супакойвае зямлю з поўдня? 
Ці ж ты зь Ім распасьцёр нябёсы, цьвёрдыя, як літае люстра? 
Навучы нас, што сказаць Яму? Мы ў гэтай цемры нічога ня можам ведаць. 
Ці будзе абвешчана Яму, што я кажу? Ці сказаў хто, што сказанае даносіцца Яму? 
Цяпер ня бачна яркага сьвятла ў воблаках, але праляціць вецер і расчысьціць іх. 
Сьветлае надворэе прыходзіць з поўначы, і вакол Бога страшэнная прыгажосьць. 
Усеўладца! мы не дасягаем Яго. Ён вялікі сілаю і поўніцаю правасудзьдзя. Ён ні на кога не гняце. 
Таму хай багавеюць прад Ім людзі, і хай дрыжаць прад Ім усе мудрыя сэрцам!