ПСАЛТЫР.
89.
Малітва Майсея, чалавека Божага. 
Госпадзе! Ты нам прыстанішча з роду ў род. 
Перш чым нарадзіліся горы, і Ты стварыў зямлю і сусьвет, і ад веку да веку Ты - Бог. 
Ты вяртаеш чалавека ў тло, і кажаш: вярнецеся, сыны чалавечыя! 
Бо прад вачыма Тваімі тысяча гадоў, як дзень учарашні, калі ён прыйшоў, як варта начная. 
Ты быццам паводкаю зносіш іх; яны - як сон, як трава, што раніцаю вырастае, раніцаю цьвіце і зелянее, увечары вяне і сохне; 
бо мы зьнікаем ад гневу Твайго, і ад лютасьці Тваёй мы разгубленыя. 
Ты паклаў прад Сабою правіны нашыя і нашы тайноты ў сьвятло аблічча Твайго. 
Усе дні нашыя прайшлі ў гневе Тваім; мы трацім гады нашыя, нібы гук. 
Дзён гадоў нашых - семдзесят гадоў; а пры большай моцы восемдзесят гадоў; а самая лепшая іх пара - праца і хвароба, бо праходзяць хутка, і мы ляцім. 
Хто ведае сілу гневу Твайго, і лютасьць Тваю па меры страху Твайго? 
Навучы нас так лічыць нашыя дні, каб нам мудрае сэрца набыць. 
Павярніся, Госпадзе! Дакуль? Умілажалься з рабоў Тваіх, 
раніцай насыці нас міласэрнасьцю Тваёю, і мы будзем радавацца і весяліцца ўсе дні нашыя. 
Разьвесялі нас за дні, калі Ты пабіваў нас, за леты, калі мы бачылі нягоды. 
Хай выявіцца на рабах Тваіх дзея Твая, і на сынах іхніх - слава Твая; 
і хай будзе добрая воля Госпада Бога нашага на нас, і ў дзеях рук нашых пасабляй нам, у дзеях рук нашых пасабляй.