ПЛАЧ.
3.
Я чалавек, які зьведаў гора ад жазла Твайго гневу: 
Ён павёў мяне і ўвёў у цемру, а не ў сьвятло. 
Толькі супроць мяне Ён зьвяртае руку Сваю кожнага дня; 
выснажыў плоць маю і скуру маю, паламаў мае косьці; 
абгарадзіў мяне і абклаў горыччу і цяготаю; 
пасадзіў мяне ў цёмнае месца, як даўно памерлых; 
акружыў мяне мурам, каб я ня выйшаў, уцяжыў аковы мае, 
і хоць я клічу і енчу, нячулы Ён да малітвы маёй; 
крушнямі загарадзіў мне дарогі, скрывіў сьцежкі мае. 
Ён мне стаўся як бы мядзьведзь у засадзе, як бы леў у патайным месцы; 
скрывіў дарогі мае і разарваў мяне, у нівеч абярнуў мяне; 
напяў лук Свой і паставіў мяне як бы цэлем пад стрэлы; 
паслаў у ныркі мае стрэлы з калчана Свайго. 
Я зрабіўся пасьмешышчам усяму народу майму, штодзённаю скрушлівай песняй яго. 
Ён насыціў мяне горыччу, напаіў мяне палыном; 
скрышыў камянямі зубы мае, пасыпаў мяне попелам. 
І адышоў спакой ад душы маёй; я забыўся пра шчасныя дні, 
і сказаў я: загінула сіла мая і надзея мая на Госпада. 
Падумай пра цярпеньні мае, пра гароту маю, пра жоўць і палын. 
Цвёрда памятае гэта душа мая і ападае ўва мне. 
Вось, што я адказваю сэрцу майму і таму спадзяюся: 
зь міласьці Госпада мы ня зьніклі, бо ня вычарпаўся Яго мілажаль: 
ён абнаўляецца кожнае раніцы; вялікая вернасьць Твая! 
Гасподзь частка мая, кажа душа мая, спадзявацьмуся ж на Яго. 
Добры Гасподзь з тымі, што на Яго спадзяюцца, з душою, якая шукае Яго. 
Добра таму, хто цярпліва чакае ратунку ад Госпада. 
Добра чалавеку, калі ён нясе ярмо ў маладосьці сваёй; 
сядзіць адасоблена і маўчыць, бо Ён ярмо наклаў на яго; 
кладзе вусны свае ў пыл, думаючы: «магчыма, яшчэ ёсьць надзея»; 
падстаўляе шчаку сваю таму, хто яго б'е, здавальняецца ганьбаваньнем, 
бо не навек пакідае Гасподзь. 
Але паслаў гора, і ўмілажаліцца зь вялікай даброці Сваёй. 
Бо Ён не па волі сэрца Свайго карае і засмучае сыноў чалавечых. 
Але калі топчуць нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі, 
калі несправядліва судзяць чалавека перад абліччам Усявышняга, 
калі чалавека ўціскаюць у дзеях ягоных: хіба ня бачыць Гасподзь? 
Хто гэта кажа: «І тое бывае, чаму Гасподзь не загадаў быць»? 
Ці не ад вуснаў Усявышняга адбываецца бедства і посьпех? 
Навошта наракае чалавек жывы? кожны хай наракае на грахі свае. 
Выпрабуем і дасьледуем шляхі свае, і зьвернемся да Госпада. 
Узьнясём сэрца наша і рукі да Бога, сутнага на нябёсах: 
мы адпалі і ўпарціліся; Ты ня зьлітаваўся: 
Ты пакрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў, не шкадуючы; 
Ты засланіў сябе хмарай, каб не даходзіла наша малітва; 
сьмецьцем і мярзотаю Ты зрабіў нас сярод народаў. 
Разьзявілі на нас пашчу сваю ўсе ворагі нашы. 
Жудасьць і яма, спусташэньне і разбурэньне - доля наша. 
Патокі водаў вылівае вока маё па пагібелі дачкі народа майго. 
Вока маё выліваецца і не перасыхае, бо палёгкі няма, 
пакуль ня ўгледзіць і ня ўбачыць Гасподзь зь нябёсаў. 
Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак майго горада. 
Па ўсякаму сіліліся вылавіць мяне, як птушку, ворагі мае, бязь ніякай прычыны; 
укінулі жыцьцё маё ў яму і закідалі мяне камянямі. 
Воды падняліся да галавы маёй; я сказаў: «загінуў я». 
Я заклікаў імя Тваё, Госпадзе, зь ямы глыбокай. 
Ты чуў голас мой; не затулі Тваё вуха ад уздыханьня майго, ад енку майго! 
Ты набліжаўся, калі я клікаў Цябе, і казаў: ня бойся! 
Ты абараняў, Госпадзе, дзеі душы маёй; акупляў жыцьцё маё. 
Ты бачыш, Госпадзе, крыўду маю; рассудзі справу маю. 
Ты бачыш усю помсьлівасьць іхнюю, усе намыслы іхнія супраць мяне; 
Ты чуеш, Госпадзе, лаянку іхнюю, усе намыслы іхнія супраць мяне, 
словы тых, што паўстаюць на мяне, і іхнія хітраваньні супроць мяне дзень у дзень. 
Паглядзі, ці сядзяць яны, а ці ўстаюць, я для іх - песьня. 
Аддай ім, Госпадзе, паводле дзеяў рук іхніх; 
пашлі ім памрочышча сэрца і пракляцьце Тваё на іх; 
перасьледуй іх, Госпадзе, гневам тваім, і вынішчы іх з паднябеснай.