ЛУКАША.
23.
І паднялося ўсё мноства іх, і павялі Яго да Пілата, 
І пачалі вінаваціць Яго, кажучы: мы знайшлі, што Ён разбэшчвае народ наш і забараняе даваць падатак кесару, называючы Сябе Хрыстом Царом. 
Пілат спытаўся ў Яго: Ты Цар Юдэйскі? Ён сказаў яму ў адказ: ты кажаш. 
Пілат сказаў першасьвятарам і народу: я не знаходжу ніякай віны ў Гэтым Чалавеку. 
Але яны настойвалі, кажучы, што Ён бунтуе народ, вучачы па ўсёй Юдэі, пачынаючы ад Галілеі да гэтай мясьціны. 
Пілат, пачуўшы пра Галілею, спытаўся: хіба Ён Галілеянін? 
І даведаўшыся, што Ён з вобласьці Ірадавай, паслаў Яго да Ірада, які ў гэтыя дні быў таксама ў Ерусаліме. 
Ірад, убачыўшы Ісуса, вельмі ўзрадаваўся, бо даўно жадаў бачыць Яго, таму што шмат чуў пра Яго і спадзяваўся ўбачыць ад Яго які-небудзь цуд, 
і задаваў Яму многія пытаньні: але Ён нічога не адказваў яму. 
А першасьвятары і кніжнікі стаялі і зацята вінавацілі Яго. 
Але Ірад са сваімі воямі, прынізіўшы яго і паглуміўшыся зь Яго, апрануў яго ў сьветлую вопратку і паслаў назад да Пілата. 
І спрыяціліся ў той дзень Пілат зь Ірадам паміж сабою, бо раней былі ў варожасьці адзін з адным. 
А Пілат, склікаўшы першасьвятароў і начальнікаў і людзей, 
сказаў ім: вы прывялі да мяне Чалавека Гэтага, што нібыта разбэшчвае люд; і вось, я пры вас расьсьледаваў і не знайшоў Чалавека Гэтага вінаватым ні ў чым тым, у чым вы Яго вінаваціце; 
і Ірад таксама: бо я пасылаў Яго да яго; і нічога ня знойдзена ў Ім вартага сьмерці; 
дык вось, пакараўшы Яго, адпушчу. 
А яму і трэба было дзеля сьвята адпусьціць і аднаго вязьня. 
Але ўвесь люд закрычаў: сьмерць Яму! а адпусьці нам Вараву. 
Варава быў пасаджаны ў цямніцу за ўчыненую ў горадзе смуту і забойства. 
Пілат зноў узвысіў голас, хочучы адпусьціць Ісуса. 
Але яны крычалі: укрыжуй, укрыжуй Яго! 
Ён трэйці раз сказаў ім: якое ж ліха ўчыніў Ён? я нічога вартага сьмерці не знайшоў у Ім; дык вось, пакараўшы Яго, адпушчу. 
Але яны і далей зь вялікім крыкам дамагаліся, каб Ён быў укрыжаваны; і перамог крык іхні і першасьвятароў. 
І Пілат разважыў рабіць паводле іхняе просьбы, 
і адпусьціў ім пасаджанага за смуту і забойства ў цямніцу, якога яны прасілі; а Ісуса аддаў на іхную волю. 
І калі павялі Яго, дык, захапіўшы нейкага Сымона Кірынеяніна, які ішоў з поля, усклалі на яго крыж, каб нёс за Ісусам. 
І ішло за Ім вялікае мноства народу і жанчын, якія плакалі і галасілі па Ім. 
А Ісус, зьвярнуўшыся да іх, сказаў: дочкі Ерусалімскія! ня плачце па Мне, а плачце па сабе і па дзецях вашых; 
бо надыходзяць дні, калі скажуць: дабрашчасныя няплодныя, і ўлоньні, якія не радзілі, і грудзі, якія не кармілі! 
Тады скажуць гарам: упадзеце на нас! і пагоркам: накрыйце нас! 
бо, калі з зазелянелым дрэвам гэта робяць, дык з сухім што будзе? 
Вялі зь Ім на сьмерць і двух зладзеяў. 
І калі прыйшлі на месца, называнае Лобным, там укрыжавалі Яго і зладзеяў, аднаго з правага, а другога зь левага боку. 
А Ісус сказаў: Войча! даруй ім, бо ня ведаюць, што робяць. І дзялілі адзежу Ягоную, кідаючы жэрабя. 
І стаялі людзі і глядзелі. А насьміхаліся разам зь імі і начальнікі, кажучы: іншых ратаваў, хай уратуе Сябе Самога, калі Ён Хрыстос, выбранец Божы. 
Таксама і воі глуміліся зь Яго, падыходзячы і падносячы Яму воцат 
і кажучы: калі Ты Цар Юдэйскі, уратуй Сябе Самога. 
І быў над Ім надпіс, напісаны словамі грэцкімі, рымскімі і гэбрэйскімі: Гэты ёсьць Цар Юдэйскі. 
Адзін з павешаных зладзеяў ліхасловіў на Яго і казаў: калі Ты Хрыстос, уратуй Сябе і нас. 
А другі наадварот сунімаў яго і казаў: ці ты не баішся Бога, калі і сам засуджаны на тое самае? 
і мы засуджаныя справядліва, бо заслужанае паводле ўчынкаў нашых прынялі; а Ён нічога благога не зрабіў. 
І сказаў Ісусу: спамяні мяне, Госпадзе, калі прыйдзеш у Царства Тваё! 
І сказаў яму Ісус: праўду кажу табе: сёньня ж будзеш са Мною ў раі. 
Было ж каля шостай гадзіны дня, і зрабілася цемра па ўсёй зямлі да гадзіны дзявятай: 
і памеркла сонца, і завеса ў храме разадралася пасярэдзіне. 
Ісус, усклікнуўшы вялікім голасам, сказаў: Войча! у рукі Твае аддаю дух Мой. І сказаўшы гэта, выпусьціў дух. 
А сотнік, бачачы, што адбылося, уславіў Бога і сказаў: сапраўды Чалавек Гэты быў праведнік. 
І ўвесь люд, што сыйшоўся на гэта відовішча, бачачы, што адбывалася, вяртаўся, б'ючы сябе ў грудзі. 
А ўсе, хто ведаў Яго, і жанчыны, якія ішлі сьледам за Ім з Галілеі, стаялі воддаль і глядзелі на гэта. 
Тады нехта, на імя Язэп, сябра рады, чалавек добры і праўдзівы, 
які ня браў удзелу ў радзе і ў справе іхняй, з Арыматэі, горада Юдэйскага, які таксама чакаў Царства Божага, 
прыйшоў да Пілата і прасіў Цела Ісусавага; 
і зьняўшы Яго, ахінуў палатнінаю і паклаў яго ў магіле, высечанай у скале, дзе яшчэ ніхто ня быў пакладзены. 
Дзень той быў пятніца, і настала субота. 
Пасьледавалі таксама і жанчыны, якія прыйшлі зь Ісусам з Галілеі, і глядзелі магілу, і як ускладалася Цела Ягонае; 
а вярнуўшыся, прыгатавалі пахошчы і масьці; і ў суботу засталіся ў спакоі паводле запаведзі.