ЭФЭСЯНАЎ.
4.
Дык вось я, вязень у Госпадзе, малю вас хадзіць годна званьня, у якое вы закліканы, 
з усёй пакорлівай мудрасьцю і лагоднасьцю і доўгай цярплівасьцю, у любові трываючы адзін аднаго, 
імкнучыся захоўваць адзінства Духа ў саюзе міру. 
Адно цела і адзін Дух, як вы і закліканы да адной надзеі вашага пакліканьня; 
адзін Гасподзь, адна вера, адно хрышчэньне, 
адзін Бог і Айцец усіх, Які над усімі, і праз усіх, і ўва ўсіх нас. 
А кожнаму з нас дадзена мілата ў меру дару Хрыстовага. 
Таму і сказана: «падняўшыся на вышыню, запаланіў паланёных і даў дары людзям». 
А «падняўся» што азначае, як ня тое, што Ён і сыходзіў раней у прадонныя мясьціны зямлі? 
Хто сыходзіў, Ён жа ёсьць і Той, Хто ўзышоў над усе нябёсы, каб напоўніць усё. 
І Ён паставіў адных апосталамі, другіх прарокамі, іншых дабравесьнікамі, іншых пастырамі і настаўнікамі, 
на дасканаленьне сьвятых, на дзею служэньня, на збудаваньне Цела Хрыстовага, 
пакуль усе прыйдзем у адзінства веры і спазнаньня Сына Божага, у мужа дасканалага, у меру поўнага росту Хрыстовае паўнаты; 
каб мы ня былі больш недаросткамі, якіх хістаюць і захапляюць усякія вятры навукі, каб падманам людзкім, штукарскай хітрынай увесьці ў змусту. 
А каб у шчырай любові ўсе ўзрасталі ў Таго, Які ёсьць Галава, у Хрыста, 
зь Якога ўсё цела, што складаецца і злучаецца праз розныя ўзаемна жыўналучныя сувязі, у меру дзеяньня кожнага асобнага чэлеса, атрымлівае прырост цела на збудаваньне самога сябе ў любові. 
Таму я кажу і заклінаю Госпадам, каб вы болей не рабілі, як робяць астатнія народы ў марноце розуму свайго, 
бо яны запамрочаныя ў розуме, адчужаныя ад жыцьця Божага з прычыны іхняга невуцтва і зжарсьцьвеласьці сэрца іхняга; 
яны, дарэшты зьнячуліўшыся, аддаліся распусьце так, што робяць усякае паскудзтва ненасытна. 
Але вы ня так навучыліся ад Хрыста, 
бо вы чулі пра Яго і ў Ім навучыліся, - бо ісьціна ў Ісусе, - 
пазбыцца разам зь мінулым жыцьцём старога чалавека, які парахнее ў панадных пахацінствах, 
а абнавіцца духам розуму вашага 
і апрануцца ў новага чалавека, створанага ў падабенстве Божым, у праведнасьці і сьвятасьці ісьціны. 
Таму, адкінуўшы ману, гаварэце праўду кожны блізкаму свайму, бо мы чэлесы адзін аднаму. 
Гневаючыся, не грашэце: сонца хай ня зойдзе ў гневе вашым; 
і не давайце месца д'яблу. 
Хто краў, больш ня крадзь, а лепей працуй, робячы сваімі рукамі карыснае, каб было з чаго выдзяляць таму, хто мае патрэбу. 
Ніякае брыдкае слова хай ня выходзіць з вуснаў вашых, а толькі добрае на будаўніцтва ў веры, каб яно давала мілату слухачам. 
І не зьневажайце Духа Божага, Якім мы запячатаны ў дзень адкупленьня. 
Усякае раздражненьне і лютасьць, і гнеў, і крык, і ліхаслоўе з усякаю злосьцю хай будуць выдалены з вас; 
але будзьце адно да аднаго добрыя, спагадлівыя, даруйце адно аднаму, як і Бог у Хрысьце дараваў вам.