PSALMORUM.
139.
In finem. Psalmus David. 
Eripe me, Domine, ab homine malo; a viro iniquo eripe me. 
Qui cogitaverunt iniquitates in corde, tota die constituebant prælia. 
Acuerunt linguas suas sicut serpentis; venenum aspidum sub labiis eorum. 
Custodi me, Domine, de manu peccatoris, et ab hominibus iniquis eripe me. Qui cogitaverunt supplantare gressus meos: 
absconderunt superbi laqueum mihi. Et funes extenderunt in laqueum; juxta iter, scandalum posuerunt mihi. 
Dixi Domino: Deus meus es tu; exaudi, Domine, vocem deprecationis meæ. 
Domine, Domine, virtus salutis meæ, obumbrasti super caput meum in die belli. 
Ne tradas me, Domine, a desiderio meo peccatori: cogitaverunt contra me; ne derelinquas me, ne forte exaltentur. 
Caput circuitus eorum: labor labiorum ipsorum operiet eos. 
Cadent super eos carbones; in ignem dejicies eos: in miseriis non subsistent. 
Vir linguosus non dirigetur in terra; virum injustum mala capient in interitu. 
Cognovi quia faciet Dominus judicium inopis, et vindictam pauperum. 
Verumtamen justi confitebuntur nomini tuo, et habitabunt recti cum vultu tuo.