مزامیر.
121.
سرود درجات چشمان خود را به سوی کوههابرمی افرازم، که از آنجا اعانت من می‌آید. *ترجمه درست این آیه اینست: «چشمان خودرا بسوی کوهها برمی افرازم. اعانت من از کجا می‌آید؟»  
اعانت من از جانب خداوند است، که آسمان و زمین را آفرید. 
او نخواهد گذاشت که پای تو لغزش خورد. او که حافظ توست نخواهدخوابید. 
اینک او که حافظ اسرائیل است، نمی خوابد و به خواب نمی رود. 
خداوند حافظ تو می‌باشد. خداوند به‌دست راستت سایه تو است. 
آفتاب در روز به تو اذیت نخواهد رسانید و نه ماهتاب در شب. 
خداوندتو را از هر بدی نگاه می‌دارد. او جان تو را حفظخواهد کرد. 
خداوند خروج و دخولت را نگاه خواهد داشت، از الان و تا ابدالاباد.