Psalmów.
49.
Przewodnikowi chóru. Psalm dla synów Korego. Słuchajcie tego wszystkie narody, nadstawcie ucha wszyscy mieszkańcy świata. 
Zarówno wy, prości, jak i wy, możni; zarówno bogaty, jak i ubogi. 
Moje usta wypowiedzą mądrość, a rozmyślaniem mego serca będzie roztropność. 
Nakłonię ucha ku przypowieści, przy harfie rozwiążę moją zagadkę. 
Dlaczego mam się bać w dniach niedoli, gdy otacza mnie nieprawość tych, którzy mnie depczą? 
Ci, którzy ufają swym bogactwom i chlubią się swym wielkim dostatkiem; 
Nikt z nich w żaden sposób nie odkupi swego brata ani nie może dać Bogu za niego okupu; 
(Kosztowny bowiem jest okup za ich dusze i nigdy się nie zdarzy); 
Aby żył na wieki i nie doznał zniszczenia. 
Każdy bowiem widzi, że mądrzy umierają, tak samo jak ginie głupiec i prostak, i zostawiają obcym swoje bogactwa. 
Myślą, że ich domy są wieczne, a ich mieszkania będą trwać z pokolenia na pokolenie; nazywają ziemie swymi imionami. 
Lecz człowiek, choć otoczony czcią, nie przetrwa; podobny jest do bydląt, które giną. 
Ich droga jest ich głupstwem, mimo to ich potomkowie pochwalają ich mowę. Sela. 
Jak owce będą złożeni w grobie, śmierć ich pożre; prawi będą nad nimi panować o poranku, ich postać zostanie zniszczona w grobie, gdy opuszczą swoje mieszkanie. 
Ale Bóg wykupi moją duszę z mocy grobu, bo mnie przyjmie. Sela. 
Nie bój się, gdy się ktoś wzbogaci, gdy się rozmnoży sława jego domu; 
Bo gdy umrze, niczego ze sobą nie weźmie i nie pójdzie za nim jego sława. 
Chociaż za życia swej duszy pochlebiał i chwalono go, gdy dobrze się urządził; 
Pójdzie jednak do grona swych ojców; nigdy nie ujrzą światła. 
Człowiek, który jest otoczony czcią, a nie rozumie tego, podobny jest do bydląt, które giną.