Psalmów.
78.
Pieśń pouczająca. Asafa. Słuchaj, mój ludu, mego prawa, nakłońcie uszu ku słowom moich ust. 
Otworzę moje usta do przypowieści, opowiem starodawne tajemnice; 
Cośmy słyszeli i poznali i co nam opowiadali nasi ojcowie. 
Nie zataimy tego przed ich synami, opowiemy przyszłemu pokoleniu o chwale PANA, o jego mocy i cudach, które czynił. 
Ustanowił bowiem świadectwo w Jakubie, nadał prawo w Izraelu i nakazał naszym ojcom, aby je oznajmiali swoim synom; 
Aby poznało przyszłe pokolenie, synowie, którzy się urodzą; aby powstawszy, przekazywali je swoim synom; 
Żeby pokładali w Bogu nadzieję i nie zapominali o dziełach Boga, lecz strzegli jego przykazań; 
Żeby nie byli, jak ich ojcowie, pokoleniem opornym i nieposłusznym; pokoleniem, które nie przygotowało swego serca i którego duch nie był wierny Bogu. 
Synowie Efraima, uzbrojeni i wyposażeni w łuki, w dniu bitwy wycofali się. 
Bo nie strzegli przymierza Boga i nie chcieli postępować według jego prawa. 
Zapomnieli o jego dziełach i cudach, które im ukazał. 
Przed ich ojcami czynił cuda w ziemi Egiptu, na polu Soanu. 
Rozdzielił morze i przeprowadził ich, i sprawił, że wody stanęły jak wał. 
Prowadził ich w obłoku za dnia, a całą noc w blasku ognia. 
Rozszczepił skały na pustyni i napoił ich jakby z wielkich głębin. 
Wydobył strumienie ze skały i sprawił, że wody płynęły jak rzeki. 
Lecz oni jeszcze więcej grzeszyli przeciwko niemu i pobudzili do gniewu Najwyższego na pustyni; 
I wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żądając pokarmu według swego pragnienia. 
I mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Czy Bóg może zastawić stół na tej pustyni? 
Oto uderzył w skałę i wypłynęły wody, i wezbrały strumienie; czy będzie mógł też dać chleb? Czy przygotuje mięso swemu ludowi? 
Gdy PAN to usłyszał, rozgniewał się i ogień zapłonął przeciw Jakubowi, i gniew wybuchnął przeciw Izraelowi; 
Bo nie uwierzyli Bogu i nie zaufali jego zbawieniu; 
Choć rozkazał chmurom w górze i bramy nieba otworzył. 
I zesłał im jak deszcz mannę do jedzenia, i zboże z nieba im dał. 
Człowiek jadł chleb anielski; zesłał im pokarm do syta. 
Wzbudził na niebie wiatr ze wschodu i sprowadził swą mocą wiatr południowy. 
Zesłał im mięso jak pył i ptactwo skrzydlate jak piasek morski. 
Spadło ono pośrodku ich obozu, wokół ich namiotów. 
Jedli i w pełni się nasycili; dał im, czego pragnęli. 
A gdy jeszcze nie zaspokoili swego pragnienia, gdy jeszcze pokarm był w ich ustach; 
Spadł na nich gniew Boży i zabił ich tłustych, a znakomitszych z Izraela powalił. 
Mimo to nadal grzeszyli i nie wierzyli jego cudom; 
Dlatego sprawił, że ich dni przemijały w marności, a ich lata – w trwodze. 
Gdy ich zabijał, szukali go; nawracali się i o świcie szukali Boga; 
Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą, że Bóg Najwyższy – ich Odkupicielem; 
Pochlebiali mu jednak swoimi ustami i okłamywali go swym językiem; 
A ich serce nie było przed nim szczere i nie byli wierni jego przymierzu. 
On jednak, będąc miłosiernym, przebaczał ich nieprawości i nie wytracał ich; często odwracał swój gniew i nie pobudzał całej swej zapalczywości; 
Bo pamiętał, że są ciałem; wiatrem, który ulatuje i nie wraca. 
Jak często pobudzali go do gniewu na pustyni i zasmucali go na pustkowiu! 
Odwracali się i wystawiali Boga na próbę, i stawiali granice Świętemu Izraela. 
Nie pamiętali jego ręki ani dnia, w którym ich wybawił z utrapienia; 
Gdy czynił swe znaki w Egipcie i swe cuda na polu Soanu; 
Gdy zamienił w krew ich rzeki i ich strumienie, tak że nie mogli z nich pić. 
Zesłał na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich niszczyły; 
I dał robactwu ich plony, a ich pracę szarańczy. 
Zniszczył gradem ich winorośle, a sykomory szronem. 
Ich bydło wydał na pastwę gradu, a ich stada na pastwę błyskawic. 
Wylał na nich żar swojego gniewu, zapalczywość, oburzenie i udrękę, zesławszy na nich złych aniołów. 
Otworzył drogę dla swego gniewu, nie zachował ich duszy od śmierci, a ich życie wydał zarazie; 
Wytracił wszystko pierworodne w Egipcie, pierwociny ich mocy w namiotach Chama; 
Ale swój lud wyprowadził jak owce i wiódł ich po pustyni jak stado. 
Prowadził ich bezpiecznie, tak że się nie lękali, a ich wrogów przykryło morze; 
I przyprowadził ich do swej świętej granicy; do góry, którą nabyła jego prawica. 
Wypędził przed nimi narody, sznurem wyznaczył im dziedzictwo, żeby pokolenia Izraela mieszkały w swoich namiotach. 
Oni jednak wystawiali na próbę i pobudzali do gniewu Boga Najwyższego, i nie strzegli jego świadectw. 
Lecz odwrócili się i postępowali przewrotnie jak ich ojcowie, schodzili z drogi jak łuk zawodny. 
Pobudzali go bowiem do gniewu przez swe wyżyny i rzeźbionymi posągami wzbudzali jego zazdrość. 
Gdy Bóg to usłyszał, rozgniewał się i wielce wzgardził Izraelem. 
I opuścił przybytek w Szilo; namiot, który rozbił wśród ludzi; 
I oddał w niewolę swoją moc i swoją chwałę w ręce wroga. 
Wydał swój lud pod miecz i rozgniewał się na swoje dziedzictwo. 
Ich młodzieńców pochłonął ogień, a ich dziewic nie wydano za mąż. 
Ich kapłani padli od miecza, a ich wdowy nie lamentowały. 
Lecz potem Pan ocknął się jak ze snu, jak mocarz wykrzykujący od wina. 
I uderzył na tyły swoich wrogów, okrył ich wieczną hańbą. 
Ale choć wzgardził namiotem Józefa i pokolenia Efraima nie wybrał; 
Jednak wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował. 
I zbudował swoją świątynię jak wysoki pałac; jak ziemię, którą ugruntował na wieki. 
Wybrał też Dawida, swego sługę; wziął go z owczych zagród; 
Przywołał go, gdy chodził za karmiącymi owcami, aby pasł Jakuba, jego lud, i Izraela, jego dziedzictwo. 
A on ich pasł w prawości swego serca i prowadził ich roztropną ręką.