1 ​แม้​ข้าพเจ้าพูดภาษาของมนุษย์​ก็ดี​ และภาษาของทูตสวรรค์​ก็ดี​ ​แต่​​ไม่มี​​ความรัก​ ข้าพเจ้าเป็นเหมือนฆ้องหรือฉาบที่กำลังส่งเสียง 2 ​แม้​ข้าพเจ้ามีของประทานแห่งการพยากรณ์ และเข้าใจในความลึ​กล​ั​บท​ั้งปวงและมี​ความรู้​​ทั้งสิ้น​ และแม้ข้าพเจ้ามีความเชื่อทั้งหมดพอจะยกภูเขาไปได้ ​แต่​​ไม่มี​​ความรัก​ ข้าพเจ้าก็​ไม่มี​ค่าอะไรเลย 3 ​แม้​ข้าพเจ้ามอบของสารพัดเพื่อเลี้ยงคนยากจน และแม้ข้าพเจ้ายอมให้เอาตัวข้าพเจ้าไปเผาไฟเสีย ​แต่​​ไม่มี​​ความรัก​ จะหาเป็นประโยชน์​แก่​ข้าพเจ้าไม่ 4 ความรักนั้​นก​็อดทนนานและกระทำคุณให้ ความรักไม่​อิจฉา​ ความรักไม่​อวดตัว​ ​ไม่​​หยิ่งผยอง​ 5 ​ไม่​ทำสิ่งที่​ไม่​​บังควร​ ​ไม่​คิดเห็นแก่ตนเองฝ่ายเดียว ​ไม่​​ฉุนเฉียว​ ​ไม่​ช่างจดจำความผิด 6 ​ไม่​​ชื่นชมยินดี​ในความชั่วช้า ​แต่​​ชื่นชมยินดี​ในความจริง 7 ​ไม่​​แคะไค้​​คุ​้ยเขี่ยความผิดของเขา และเชื่อในส่วนดีของเขาอยู่​เสมอ​ และมีความหวังอยู่​เสมอ​ และเพียรทนเอาทุกอย่าง 8 ความรักไม่​มี​วันสูญสิ้น ​แม้​​คำพยากรณ์​​ก็​จะเสื่อมสูญไป ​แม้​การพูดภาษาต่างๆนั้​นก​็จะมีเวลาเลิกไป ​แม้​​ความรู้​​ก็​จะเสื่อมสูญไป 9 เพราะที่เรารู้นั้​นก​็​รู้​​แต่​​ส่วนหนึ่ง​ และที่เราพยากรณ์นั้​นก​็​พยากรณ์​​แต่​​ส่วนหนึ่ง​ 10 ​แต่​เมื่อความสมบู​รณ​์มาถึงแล้ว ความบกพร่องนั้​นก​็จะสูญไป 11 เมื่อข้าพเจ้ายังเป็นเด็ก ข้าพเจ้าพู​ดอย​่างเด็ก คิ​ดอย​่างเด็ก ​ใคร่​ครวญหาเหตุผลอย่างเด็ก ​แต่​เมื่อข้าพเจ้าเป็นผู้​ใหญ่​ ข้าพเจ้าก็เลิกอาการเด็กเสีย 12 เพราะว่าบัดนี้เราเห็นสลัวๆเหมือนดูในกระจก ​แต่​เวลานั้นจะได้​เห​็นหน้ากันชัดเจน ​เดี๋ยวนี้​ข้าพเจ้ารู้​แต่​​ส่วนหนึ่ง​ ​แต่​เวลานั้นข้าพเจ้าจะรู้​แจ​้งเหมือนได้​รู้​จักข้าพเจ้าแล้วด้วย 13 ดังนั้นยังตั้งอยู่สามสิ่ง คือความเชื่อ ความหวังใจ ​ความรัก​ ​แต่​ความรักใหญ่​ที่สุด​