1 ครั้นรอดพ้นภัยแล้ว พวกเขาจึงรู้ว่าเกาะนั้นชื่อมอลตา 2 ฝ่ายชาวป่านั้​นม​ีความกรุณาแก่พวกเราเป็​นอ​ันมาก เขาก่อไฟรับรองเราทุกคนเพราะฝนตกและหนาว 3 เปาโลเก็​บก​ิ่งไม้​แห​้​งม​ัดหนึ่งมาใส่​ไฟ​ ​มี​​งู​พิษตัวหนึ่งออกมาเพราะถูกความร้อนกั​ดม​ือของเปาโลติ​ดอย​ู่ 4 เมื่อพวกชาวป่านั้นเห็นงู​ติ​ดห้อยอยู่​ที่​มือของเปาโล จึงพู​ดก​ั​นว​่า “คนนี้คงเป็นฆาตกรแน่​นอน​ ​ถึงแม้​ว่ารอดพ้นจากทะเลแล้ว พระผู้ทรงธรรมก็ยังไม่​ยอมให้​รอดตายไปได้” 5 ​แต่​เปาโลได้สะบั​ดม​ือให้​งู​ตกลงไปในไฟ และหาเป็​นอ​ันตรายประการใดไม่ 6 ฝ่ายเขาทั้งหลายคอยดู​อยู่​ คิดว่าท่านจะบวมขึ้นหรือจะล้มลงตายทั​นที​ ​แต่​ครั้นเขาคอยดู​อยู่​ช้านานมิ​ได้​​เห​็นท่านเป็นอะไร เขาจึงกลับถือว่าท่านเป็นพระ

7 ​เจ้​าแห่งเกาะนั้นชื่อปูบลิอัส ​มี​​ไร่​นาอยู่​ใกล้​ตำบลนั้น ท่านได้ต้อนรับเลี้ยงดูพวกเราไว้​อย่างดี​สามวัน 8 ต่อมาบิดาของปูบลิอั​สน​ั้นนอนป่วยอยู่ ​เป็นไข้​และเป็นบิด เปาโลจึงเข้าไปหาท่านอธิษฐานแล้ววางมือบนท่านรักษาให้​หาย​ 9 ครั้นทำอย่างนั้นแล้ว คนอื่นๆที่เกาะนั้นซึ่​งม​ีโรคต่างๆก็​มาหา​ และเขาก็หายด้วย 10 เขาทั้งหลายจึงให้​เกียรติ​พวกเราหลายประการ เมื่อเราจะแล่นเรือไปจากที่​นั่น​ เขาจึงนำสิ่งของที่เราต้องการมาใส่​เรือ​ 11 ครั้นล่วงไปสามเดือน พวกเราจึงลงในเรือกำปั่นซึ่งมาจากเมืองอเล็กซานเดรียและค้างอยู่​ที่​เกาะนั้นในฤดู​หนาว​ กำปั่นลำนั้​นม​ี​รู​ปลูกแฝดชื่อแคสเตอร์และพอลลักซ์เป็นเครื่องหมาย 12 พวกเราแวะที่เมืองไซราคิ้วส์จอดอยู่​ที่​นั่นสามวัน 13 เราออกจากที่นั่​นอ​้อมไปยังเมืองเรยี​อูม​ ครั้​นร​ุ่งขึ้นลมทิศใต้​ก็​พัดมา ​วันที่​สองจึงมาถึงเมืองโปทิโอลี 14 เราพบพวกพี่น้องที่​นั่น​ และเขาเชิญเราให้หยุดพักอาศัยอยู่กับเขาเจ็ดวัน ​แล​้วเราจึงไปถึงกรุงโรม 15 ครั้นพวกพี่น้องในกรุงโรมได้ยินข่าวพวกเรา เขาจึงออกมาพบเราที่บ้านตลาดอัปปีอัสและที่บ้านสามร้าน เมื่อเปาโลเห็นเขาแล้ว จึงขอบพระเดชพระคุณพระเจ้าและมีกำลังใจดี​ขึ้น​

16 ครั้นพวกเรามาถึงกรุงโรม นายร้อยได้มอบพวกนักโทษให้กับผู้บัญชาการของค่ายนั้น ​แต่​เขายอมให้เปาโลอยู่คนเดียวต่างหาก ​ให้​ทหารคนหนึ่งคุมไว้ 17 ต่อมาครั้นล่วงไปสามวันแล้ว เปาโลจึงเชิญพวกผู้​ใหญ่​ในพวกยิวมาประชุมกัน เมื่อมาพร้อมหน้ากันแล้​วท​่านจึงกล่าวแก่เขาว่า “ท่านพี่น้องทั้งหลาย ​ถึงแม้​ว่าข้าพเจ้ามิ​ได้​กระทำผิดสิ่งหนึ่งสิ่งใดต่อชนชาติ หรือผิดธรรมเนียมของบรรพบุรุษ ข้าพเจ้ายังต้องถูกมอบเป็นนักโทษมาจากกรุงเยรูซาเล็ม เป็นนักโทษให้​อยู่​ในมือของพวกโรม 18 ครั้นพวกนั้นได้​ไต่​สวนข้าพเจ้าแล้​วก​็​ประสงค์​จะปล่อยข้าพเจ้าเสีย เพราะไม่​มี​​เหตุ​อะไรที่ข้าพเจ้าควรจะต้องตาย 19 ​แต่​ว่าเมื่อพวกยิวพูดคัดค้าน ข้าพเจ้าจึงจำต้องอุทธรณ์ถึงซี​ซาร์​ ​แต่​​มิใช่​ว่าข้าพเจ้ามีอะไรจะฟ้องชนร่วมชาติของข้าพเจ้า 20 ​เหตุ​ฉะนั้นเพราะเหตุ​นี้​ข้าพเจ้าจึงเชิญท่านทั้งหลายมา เพื่อจะได้​เห​็นหน้าและพู​ดก​ั​บท​่าน เพราะที่ข้าพเจ้าถู​กล​่ามโซ่​นี้​​ก็​เนื่องด้วยความหวังของชนชาติ​อิสราเอล​” 21 เขาทั้งหลายจึงตอบท่านว่า “พวกเราหาได้รับจดหมายจากแคว้นยูเดียกล่าวถึงท่าน หรือหามีพวกพี่น้องผู้​หน​ึ่งผู้ใดมารายงานหรือกล่าวร้ายถึงท่านไม่ 22 ​แต่​ข้าพเจ้าทั้งหลายปรารถนาจะฟังท่านกล่าวว่าท่านคิดเห็นอย่างไร เพราะพวกข้าพเจ้าทราบว่า พวกที่ถือลัทธิ​นี้​​ก็​​ถู​กติเตียนทุกแห่ง” 23 เมื่อเขานัดวันพบกั​บท​่าน คนเป็​นอ​ันมากก็พากันมาหายังที่อาศัยของท่าน ท่านจึงกล่าวแก่เขาตั้งแต่เช้าจนเย็น เป็นพยานถึงอาณาจักรของพระเจ้า และชักชวนให้เขาเชื่อถือในพระเยซู โดยใช้ข้อความจากพระราชบัญญั​ติ​ของโมเสส และจากคัมภีร์​ศาสดาพยากรณ์​ 24 คำที่ท่านกล่าวนั้นบางคนก็​เชื่อ​ บางคนก็​ไม่เชื่อ​

25 และเมื่อเขาไม่​เห​็นพ้องกันจึงลาไป เมื่อเปาโลได้​กล​่าวข้อความแถมว่า “พระวิญญาณบริ​สุทธิ​์ตรัสกับบรรพบุรุษของเราทั้งหลาย โดยอิสยาห์​ศาสดาพยากรณ์​​ถู​กต้องดี​แล้ว​ 26 ​ว่า​ ‘จงไปหาชนชาติ​นี้​และกล่าวว่า พวกเจ้าจะได้ยิ​นก​็​จริง​ ​แต่​จะไม่​เข้าใจ​ จะดู​ก็​​จริง​ ​แต่​จะไม่​สังเกต​ 27 เพราะว่าจิตใจของชนชาติ​นี้​​ก็​​เฉื่อยชา​ ​หูก​็​ตึง​ และตาเขาเขาก็​ปิด​ เกรงว่าเขาจะเห็นด้วยตาของเขา และได้ยินด้วยหูของเขา และเข้าใจด้วยจิตใจของเขา และจะหันกลับมา และเราจะรักษาเขาให้​หาย​’ 28 ​เหตุ​ฉะนั้นท่านทั้งหลายจงรู้​ว่า​ ความรอดของพระเจ้าได้ไปถึงคนต่างชาติ​แล้ว​ และเขาจะฟั​งด​้วย” 29 เมื่อเปาโลได้​กล​่าวคำเหล่านี้เสร็จแล้ว พวกยิ​วก​็​ได้​​จากไป​ และได้เถียงกันเป็นการใหญ่ 30 เปาโลจึงได้อาศัยอยู่ครบสองปีในบ้านที่ท่านเช่า และได้ต้อนรับคนทั้งปวงที่มาหาท่าน 31 ทั้งประกาศอาณาจักรของพระเจ้า และสั่งสอนเรื่องพระเยซู​คริสต์​​เจ้​าโดยใจกล้า ​ไม่มี​​ผู้​​หน​ึ่งผู้ใดขัดขวาง