Зәбур.
23.
Давут язған күй: — Пәрвәрдигарға мәнсүптур, җаһан вә униңға толған һәммә мәвҗудатлар; Униңға тәәллуқтур йәр йүзи вә униңда туриватқанларму; 
Чүнки җаһанниң улини чоңқур деңизлар үстигә орунлаштуруп, Йәрни сулар үстигә орнатқан Удур. 
Пәрвәрдигарниң теғиға ким чиқалайду? Униң муқәддәс җайиға ким кирип туралайду? 
— Қоллири гунадин пакиз, дили сап, Қуруқ нәрсиләргә тәлмүрүп қаримиған, Ялған қәсәм қилмиған киши кирәләйду. 
Бундақ киши болса Пәрвәрдигардин бәхитни, Өз ниҗатлиғи болғучи Худадин һәққанийлиқни тапшурувалиду вә уни көтирип жүриду; 
Бу дәвир Уни издигүчи дәвирдур, Йәни Сениң дидариңни издигүчиләр, и Яқупниң Худаси! Селаһ! 
И қовуқлар, бешиңларни көтириңлар! Кәң ечилиңлар! И мәңгүлүк ишикләр, көтирилиңлар! Шуниң билән шан-шәрәп егиси Падиша кириду! 
Шан-шәрәп егиси Падиша дегән ким? У Пәрвәрдигардур, у күчлүк вә қудрәтликтур! Пәрвәрдигар, җәң мәйданида қудрәтликтур! 
И қовуқлар, бешиңларни көтириңлар! Кәң ечилиңлар! И мәңгүлүк ишикләр, бешиңларни көтириңлар! Шуниң билән шан-шәрәп егиси Падиша кириду! 
Шан-шәрәп егиси Падиша дегән ким? Самавий қошунларниң Сәрдари болған Пәрвәрдигар болса, шан-шәрәп егиси Падишаһтур! Селаһ!