Зәбур.
82.
Асафниң күй-нахшиси: — И Худа, үн чиқармай турувалма, Җим турувалма, сүкүт қилип турувалма, и Тәңрим! 
Чүнки мана, Сениң дүшмәнлириң давраң қилмақта, Саңа өчмәнләр баш көтәрмәктә. 
Улар қувлуқ билән Сениң хәлқиңгә сүйқәст қилиду, Сениң һимайә қилип қәдирлигәнлириң билән қаршилишишни мәслиһәтлишиду. 
Улар: — «Жүрүңлар, уларни милләт қатаридин йоқ қилайли! Исраилниң нами иккинчи тилға елинмисун!» — демәктә. 
Улар һәмнәпәс, һәмдил мәслиһәтләшти; Улар Саңа қарши иттипақ түзди. 
Мана, Едом вә Исмаилларниң чедирлири, Моаб һәм Һагрийлар; 
Гәбал, Аммон, вә Амаләк; Филистийә һәмдә Тур аһалилири, 
Асурийәму уларға қошулди; Улар Лут оғуллириға яр-йөләк болуп кәлгән. Селаһ. 
Сән Кишон дәриясида Мидиянийларға, Сисераға вә Ябинға қандақ тақабил турған болсаң, Уларғиму шундақ қилғайсән; 
Булар Ән-Дор йезисида қирилған еди, Йәр үчүн тизәк-оғутқа айланған еди. 
Уларниң әмирлирини Орәб вә Зеәбкә, Уларниң даһийлирини Зәбаһ һәм Залмуннаға охшаш қилғайсән; 
Чүнки улар: «Худаниң чимән-яйлақлирини өзимизгә мүлүк қиливалайли!» — дәп ейтқан. 
И Худайим, уларни домилинидиған қамғақтәк, Шамалда учурулған саман кәби сорувәткәйсән. 
От орманлиққа туташқанға охшаш, Ялқун тағларни көйдүргәнгә охшаш, 
Сән йәнә уларни бориниң билән қоғлиғайсән, Қара қуюниң билән вәһимигә салғайсән; 
Уларниң Сениң намиңни издиши үчүн, Уларниң йүзлирини шәрм-һая билән чөмдүргәйсән, и Пәрвәрдигар! 
Улар номустин әбәдий шәрмәндә болсун, Җаһанға рәсва болуп йоқитилсун. 
Улар билсунки, Намиң Пәрвәрдигар болған Сәнла пүткүл җаһандики Әң Алий Болғучидурсән.