Зәбур.
112.
Һәмдусана! Мәдһийиләңлар, и Пәрвәрдигарниң қуллири, Пәрвәрдигарниң намини мәдһийиләңлар! 
Һазирдин башлап, әбәдил-әбәткичә, Пәрвәрдигарниң намиға тәшәккүр-мәдһийә қайтурулсун! 
Күн чиқардин күн патарға, Пәрвәрдигарниң нами мәдһийилинишкә лайиқтур! 
Пәрвәрдигар әлләрдин жуқури көтирилди; Шан-шәриви әршләрдин жуқуридур. 
Кимму Пәрвәрдигар Худайимизға тәң болалисун — Өз макани жуқурида болсиму, 
Асманларға һәм йәргә қараш үчүн, Өзини төвән қилғучиға? 
Намрат кишини У топа-чаңдин көтириду; Қиғлиқтин йоқсулни жуқурилитиду; 
Уни есилзадиләр қатариға, Йәни Өз хәлқиниң есилзадилири арисиға олтарғузиду; 
У туғмас аялни өйгә орунлаштуруп, Уни оғулларниң хошал аниси қилиду. Һәмдусана!