Зәбур.
113.
Исраил Мисирдин, Яқуп җәмәти ят тиллиқ әлләрдин чиққанда, 
Шу чағда Йәһуда Худаниң муқәддәс җайи, Исраил униң сәлтинити болди, 
Деңиз буни көрүп бәдәр қачти, Иордан дәрияси кәйнигә янди; 
Тағлар қочқарлардәк, Дөңләр қозилардәк ойнақлиди. 
Әй деңиз, сән немә болдуң, қачқили? Иордан дәрияси, йолуңдин янғили? 
Тағлар қочқарлардәк, Дөңләр қозилардәк ойнақлиғили? 
И йәр йүзи, Рәбниң җамалидин, Яқупниң Худасиниң җамалидин тәврән; 
У қорам ташни көлчәккә, Чақмақ тешини мол булақ сулириға айландуриду.   
Бизгә әмәс, и Пәрвәрдигар, бизгә әмәс — Өзгәрмәс муһәббитиң үчүн, һәқиқәт-садақитиң үчүн, Өз намиңға шан-шәрәп кәлтүргәйсән. 
Әлләр немишкә «Уларниң Худаси қәйәрдә?» дәп мазақ қилишиду? 
Бирақ Худайимиз болса әршләрдидур; Немини халиса, У шуни қилғандур. 
Уларниң бутлири болса пәқәт күмүч-алтундин ибарәт, Инсанниң қоллири ясиғинидур, халас. 
Уларниң ағзи бар, бирақ сөзләлмәйду; Көзлири бар, көрмәйду; 
Қулақлири бар, аңлимайду, Бурни бар, пуралмайду; 
Қоллири бар, силалмайду; Путлири бар, маңалмайду; Канийидин һеч бир сада чиқармайду. 
Уларни ясиғанлар уларға охшаштур, Уларға таянғанларму шундақтур. 
И Исраил, Пәрвәрдигарға тайиниңлар; У силәргә ярдәм қилғучиңлар һәм қалқиниңлардур. 
И Һарун җәмәти, Пәрвәрдигарға тайиниңлар; У силәргә ярдәм қилғучи һәм силәрниң қалқиниңлардур. 
Пәрдәрдигардин әйминидиғанлар, Пәрвәрдигарға тайиниңлар; У силәргә ярдәм қилғучи һәм қалқиниңлардур. 
Пәрвәрдигар бизни әсләп кәлди; У бәхит ата қилиду; У Исраил җәмәтигә бәхит ата қилиду; У Һарун җәмәтигә бәхит ата қилиду; 
Пәрвәрдигардин әйминидиғанларға, Чоңлири һәм кичиклиригиму бәхит ата қилиду. 
Пәрвәрдигар силәргә қошлап бериду, Силәргә һәм пәрзәнтлириңларға; 
Силәргә Пәрвәрдигар тәрипидин бәхит ата қилинған, Асман-зиминни Яратқучидин бәрикәтләнгән! 
Асманлар болса Пәрвәрдигарниң асманлиридур; Бирақ зиминни болса инсан балилириға тапшурғандур. 
Өлүкләр Яһни мәдһийиләлмәйду, Сүкүт дияриға чүшүп кәткәнләрму шундақ; 
Бирақ бизләр һазирдин башлап Яһқа әбәдил-әбәткичә тәшәккүр-мәдһийә қайтуримиз! Һәмдусана!