Зәбур.
119.
«Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди. 
И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән. 
Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил? 
— Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун! 
Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай! 
Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән; 
Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.