Zebur.
54.
Neghmichilerning béshigha tapshurulup, tarliq sazlar bilen oqulsun dep, Dawut yazghan «Masqil» (Zif shehiridikiler Saul padishahning yénigha bérip: «Dawut bizning mushu yurtimizgha möküwalghan, sili bilmemdila?» dep ayghaqchiliq qilghandin kéyin yézilghan): I Xuda, Öz naming bilen méni qutquzghaysen; Zor qudriting bilen dewayimni sorighaysen.    
I Xuda, duayimni anglighaysen; Aghzimdiki sözlerge qulaq salghaysen. 
Chünki yat ademler manga hujum qilishqa ornidin turdi; Zomigerler méning jénimni owlimaqta; Ular Xudani nezirige héch ilmaydu. Sélah. 
Qara, Xuda manga yardem qilghuchidur; Reb jénimni yöleydighanlar arisididur. Sélah. 
U düshmenlirimning yamanliqini özige qayturidu; I Xuda, Öz heqiqiting bilen ularni üzüp tashlighaysen. 
Men Sanga xalis qurbanliqlar sunimen; Namingni medhiyeleymen, i Perwerdigar; Shundaq qilish eladur. 
Chünki U méni barliq bala-qazalardin qutquzdi; Düshmenlirimning meghlubiyitini öz közum bilen kördüm.