Zebur.
77.
Neghmichilerning béshi Yedutun’gha tapshurulghan, Asaf yazghan küy: — Awazim Xudagha kötürüldi, men peryad qilimen; Awazim Xudagha kötürüldi, U manga qulaq salidu. 
Béshimgha kün chüshkende, men Rebni izdidim; Kéchiche qolumni duagha kötürüp, bosh qoymidim; Jénim tesellini xalimay ret qildi. 
Men Xudani eslep séghindim, ah-zar qildim; Séghinip oylinip, rohim parakende boldi. Sélah. 
Sen méning közümni yumdurmiding; Chongqur gheshlik ilkide bolghanliqimdin sözliyelmeyttim. 
Men: «Kona zamandiki künlerni, Qedimki yillarni xiyal qilimen; 
Kéchilerde éytqan naxshamni esleymen; Könglümde chongqur xiyal sürimen» — dédim; Rohim intilip izdimekte idi; 
— «Reb menggüge tashliwétemdu? U qaytidin iltipat körsetmemdu? 
Uning özgermes muhebbiti emdi menggüge tügep kettimu? Uning wedisi ewladtin-ewladqiche inawetsiz bolamdu? 
Tengri méhir-shepqitini körsitishni üntudimu? U ghezeplinip Öz rehimdilliqini toxtitiwettimu?». Sélah. 
Andin men mundaq dédim: — «Bundaq désem bolmaydu, bu étiqadimning ajizliqi emesmu! Hemmidin Aliy Bolghuchining ong qolining yillirini, Yeni Yahning qilghanlirini — yad étimen; Qedimdin buyanqi karametliringni esleymen. 
Séning barliq ishligenliring üstide séghinip oylinimen; Séning qilghanliring üstide istiqamet qilimen; 
I Xuda, yolung bolsa pak-muqeddesliktidur; Xudadek ulugh bir ilah barmidur? 
Möjiziler Yaratquchi Ilahdursen; El-milletler ara Sen küchüngni namayan qilding. 
Öz biliking bilen Öz xelqingni, Yeni Yaqup we Yüsüpning perzentlirini hörlükke chiqarghansen; Sélah.   
Sular Séni kördi, i Xuda, sular Séni kördi; Titrek ularni basti, Déngiz tegliri patiparaq boldi. 
Qara bulutlar sularni töküwetti; Asmanlar zor sadasini anglatti; Berheq, Séning oqliring terep-terepke étildi. 
Güldürmamangning awazi qara quyunda idi, Chaqmaqlar jahanni yorutti; Yer yüzi alaqzade bolup tewrendi. 
Séning yolung okyan-déngizlarda, Qedemliring chongqur sulardidur, Ayagh izliringni tapqili bolmaydu. 
Sen qoy padisini baqqandek, Musa we Harunning qoli bilen Öz xelqingni yétekliding».