Zebur.
116.
Men Perwerdigarni söyimen, Chünki U méning awazimni, yélinishlirimni anglighan. 
Chünki U quliqini manga saldi, Shunga men barliq künlirimde Uninggha iltija qilip chaqirimen. 
Ölüm asaretliri méni chirmiwaldi; Tehtisaraning derdliri méni tutuwaldi; Men péshkellikke yoluqtum, elem tarttim; 
Shuning bilen men Perwerdigarning namigha toxtimay nida qildim: — «Sendin ötünimen, i Perwerdigar, Jénimni qutuldurghaysen! 
Shepqetliktur Perwerdigar, heqqaniydur; Xudayimiz rehimdildur. 
Perwerdigar nadanni saqlaydu; Men xarab ehwalgha chüshürüldum, U méni qutquzdi. 
Hey jénim, qaytidin xatirjem bol; Chünki Perwerdigar séxiylik, méhribanliq körsetti; 
Chünki Sen jénimni ölümdin, közlirimni yashlardin, Ayaghlirimni putlishishtin qutquzghansen. 
Men Perwerdigar aldida tiriklerning zéminida mangimen; 
Ishen’ginim üchün mundaq söz qilghanmen: — «Men qattiq xar qilin’ghanmen».   
Jiddiyleshkinimdin: — «ademlerning hemmisi yalghanchi!» — Dégenmen. 
Manga körsetken barliq yaxshiliqlirini men néme bilen Perwerdigargha qayturimen? 
— Nijatliq qedehini qolumgha alimen, We Perwerdigarning namini chaqirip iltija qilimen; 
Men qilghan qesemlirimni Perwerdigar aldida ada qilimen; Berheq, Uning barliq xelqi aldida ularni ada qilimen. 
Perwerdigarning neziride, Öz mömin bendilirining ölümi qimmetlik ishtur! 
Ah Perwerdigar, men berheq Séning qulungdurmen; Men Séning qulungdurmen, dédikingning oghli ikenmen; Sen méning asaretlirimni yeshkensen; 
Men Sanga teshekkür qurbanliqlirini sunimen, Perwerdigarning namini chaqirip iltija qilimen; 
Men qilghan qesemlirimni Perwerdigar aldida ada qilimen; Berheq, Uning barliq xelqi aldida ularni ada qilimen; 
Perwerdigarning öyining hoylilirida, Séning otturungda turup, i Yérusalém, Qesemlirimni ada qilimen! Hemdusana!