Zebur.
147.
Hemdusana! Yahni medhiyilenglar! Berheq, bundaq qilish shérindur; Xudayimizni küylenglar! Medhiye oqush insan’gha yarishidu. 
Perwerdigar Yérusalémni bina qilmaqta; Israilning sürgün qilin’ghanlirini U yighip kélidu; 
U köngli sunuqlarni dawalaydu; Ularning yarilirini tangidu. 
U yultuzlarning sanini sanaydu; Ularning hemmisige bir-birlep isim qoyidu.   
Ulughdur Rebbimiz, zor qudretliktur; Uning chüshinishi cheksizdur. 
Perwerdigar yawash möminlerni yölep kötüridu; Rezillerni yergiche töwen qilidu. 
Perwerdigargha teshekkürler bilen naxsha éytinglar; Küylerni chiltargha tengshep éytinglar! 
U asmanni bulutlar bilen qaplitidu, Zémin’gha yamghurni békitidu, Taghlarda ot-chöplerni östüridu; 
Mallargha ozuq, Tagh qaghisining chüjiliri zarlighanda, ulargha ozuq béridu; 
At küchidin U zoq almaydu; Ademning chebdes putlirini xursenlik dep bilmeydu; 
Perwerdigar belki Özidin eyminidighanlarni, Özining özgermes muhebbitige ümid baghlighanlarni xursenlik dep bilidu. 
Perwerdigarni maxtanglar, i Yérusalém; Xudayingni medhiyile, i Zion. 
Chünki U derwaziliringning taqaqlirini mehkem qilidu; Séningde turuwatqan perzentliringge bext-beriket berdi. 
U chet-chégraliringda aram-tinchliq yürgüzidu, Séni bughdayning ésili bilen qanaetlendüridu. 
U Öz emr-bésharetlirini yer yüzige ewetidu; Uning söz-kalami intayin téz yügüridu. 
U aq qarni yungdek béridu, Qirawni küllerdek tarqitidu. 
Uning muzini nan uwaqliridek qilip parchiliwétidu; Uning soghuqi aldida kim turalisun? 
U sözini ewetip, ularni éritidu; Uning shamilini chiqirip, sularni aqquzidu. 
U Öz söz-kalamini Yaqupqa, Belgilimilirini hem hökümlirini Israilgha ayan qilidu; 
U bashqa héchbir elge mundaq muamile qilmighandur; Uning hökümlirini bolsa, ular bilip baqqan emes. Hemdusana!