1 Við dagrenningu hittust æðstu prestarnir og leiðtogarnir á ný til að ræða hvernig þeir ættu að fá Jesú dæmdan til dauða. 2 Eftir það bundu þeir hann og sendu til Pílatusar, rómverska landstjórans.

3 Þegar Júdasi, þeim er sveik hann, varð ljóst að Jesús hafði verið dæmdur til dauða, iðraðist hann gjörða sinna. Hann fór aftur með peningana til æðstu prestanna og hinna leiðtoganna og sagði:

4 „Ég hef syndgað með því að svíkja saklausan mann.“

„Það er þitt mál og þú um það!“ svöruðu þeir hranalega. 5 Þá hljóp hann inn í musterið, fleygði peningunum á gólfið, fór síðan burt og hengdi sig. 6 Æðstu prestarnir tíndu peningana upp og sögðu:

„Okkur er óheimilt að setja þá í samskotabaukinn, því það er ólöglegt að leggja í hann peninga sem greiddir eru fyrir morð.“ 7 Síðan ræddu þeir málið og ákváðu loks að kaupa akur nokkurn fyrir peningana, en þar fannst leir sem leirkerasmiðir notuðu við iðn sína. Þetta svæði gerðu þeir síðan að grafreit fyrir útlendinga sem létust í Jerúsalem, 8 og það er ástæða þess að grafreiturinn er enn kallaður „Blóðakur“. 9 Þar með rættist spádómur Jeremía: „Og ég tók þessa þrjátíu silfurpeninga – en á það mátu Ísraelsmenn hann – 10 og keypti akur leirkerasmiðsins, eins og Drottinn hafði sagt mér að gera.“

11 Nú stóð Jesús frammi fyrir Pílatusi, rómverska landsstjóranum.

„Ert þú Kristur, konungur Gyðinga,“ spurði landstjórinn.

„Já,“ svaraði Jesús. 12 Þá tóku æðstu prestarnir og leiðtogar þjóðarinnar að bera fram ákærur, en hann svaraði engu.

13 „Heyrirðu ekki hvað þeir segja?“ spurði Pílatus, 14 og honum til mikillar furðu svaraði Jesús engu orði.

15 Landstjórinn var vanur að náða einn fanga ár hvert, á páskahátíðinni, einhvern þann sem fólkið kysi. 16 Þetta árið var alræmdur glæpamaður að nafni Barrabas í fangelsi. 17 Pílatus spurði fólkið sem hafði safnast saman framan við höllina: „Hvorn viljið þið að ég náði, Barrabas eða Jesú, sem kallast Kristur?“ 18 Pílatusi var fullljóst að ástæðan fyrir því að leiðtogar Gyðinga höfðu handtekið Jesú var öfund vegna vinsælda hans meðal fólksins. 19 En rétt í þessu, meðan Pílatus var að stjórna málaferlunum, var komið með eftirfarandi skilaboð frá konu hans:

„Láttu þennan góða mann í friði, því í nótt fékk ég hræðilega martröð hans vegna.“

20 Meðan Pílatus var að íhuga skilaboðin frá konu sinni, kepptust æðstu prestarnir og leiðtogar fólksins við að telja mannfjöldanum trú um að best væri að fá Barrabas lausan, en Jesú tekinn af lífi. 21 Þegar Pílatus spurði aftur:

„Hvorn þeirra viljið þið fá lausan?“ hrópaði múgurinn hátt: „Barrabas!“

22 „Hvað á ég þá að gera við Jesú, sem kallast Kristur?“ spurði Pílatus.

„Krossfestu hann!“ hrópaði mannfjöldinn.

23 „Hvers vegna?“ spurði Pílatus ákveðinn. „Hvað illt hefur hann gert?“ Þá hrópaði fólkið enn hærra:

„Krossfestu hann! Krossfestu hann!“

24 Þegar Pílatus sá að hann kom engu til leiðar, og allt var að fara í upplausn, bað hann um skál með vatni, þvoði hendur sínar í augsýn mannfjöldans og sagði:

„Ég er saklaus af blóði þessa góða manns. Þið berið ábyrgðina!“ 25 Og múgurinn kallaði á móti:

„Blóð hans komi yfir okkur og börnin okkar!“

26 Þá lét Pílatus Barrabas lausan, en lét húðstrýkja Jesú og afhenti hann rómversku hermönnunum til krossfestingar.

27 Fyrst fóru þeir með hann í vopnabúrið og kölluðu saman alla herdeildina. 28 Þeir afklæddu hann og færðu í skarlatsrauða skikkju. 29 Síðan fléttuðu þeir kórónu úr hvössum þyrnum og settu hana á höfuð hans. Að því búnu létu þeir prik í hægri hönd hans – það átti að vera veldissproti – og krupu síðan frammi fyrir honum, hæddu hann og æptu: „Lengi lifi konungur Gyðinga!“ 30 Og þeir hræktu á hann, rifu af honum prikið og börðu hann með því í höfuðið. 31 Eftir þessa niðurlægingu færðu hermennirnir hann úr skikkjunni klæddu hann í hans eigin föt og fóru með hann til krossfestingar.

32 Á leiðinni til aftökustaðarins mættu þeir manni frá Kýrene í Afríku, Símoni að nafni, og neyddu hann til að bera kross Jesú. 33 Þeir komu nú á stað sem kallast Golgata, en það þýðir „hauskúpuhæð“. 34 Þar gáfu hermennirnir Jesú beiskt vín til deyfingar, en þegar hann hafði bragðað það, vildi hann það ekki.

35 Eftir að hermennirnir höfðu krossfest Jesú vörpuðu þeir hlutkesti um föt hans, 36 en síðan settust þeir niður til að halda vörð um hann. 37 Þeir settu skilti á krossinn og þar stóð:

Jesús, konungur Gyðinga.

38 Tveir ræningjar voru einnig krossfestir þennan sama morgun. 39 Fólk, sem leið átti hjá, hreytti ónotum í Jesú, hristi höfuðið og sagði: 40 „Þú ert maðurinn sem getur brotið niður musterið og reist það aftur á þremur dögum. Komdu nú niður af krossinum, ef þú ert sonur Guðs!“

41-43 Og æðstu prestarnir og leiðtogarnir hæddu hann einnig og sögðu með fyrirlitningu: „Hann bjargaði öðrum, en sjálfum sér getur hann ekki bjargað. Þú þykist vera konungur Ísraels. Komdu nú niður af krossinum og þá skulum við trúa á þig! Hann sagðist treysta Guði. Hvers vegna bjargar Guð honum þá ekki, ef hann hefur mætur á honum? Hann sagðist vera sonur Guðs, var það ekki?“ 44 Á sama hátt smánuðu ræningjarnir hann.

45 Um hádegið varð myrkur um alla jörðina í þrjár stundir, allt til klukkan þrjú.

46 En þá hrópaði Jesús hátt: „Elí, Elí, lama sabaktaní!“ Það þýðir „Guð minn, Guð minn, hví hefur þú yfirgefið mig?“ 47 Sumir þeirra, sem þarna stóðu, misskildu þetta og héldu að hann væri að kalla á Elía spámann. 48 Einn þeirra hljóp þá til og fyllti svamp af súru víni, setti hann á stöng og rétti Jesú það að drekka.

49 „Láttu hann eiga sig,“ sögðu hinir. „Sjáum til hvort Elía kemur að bjarga honum.“ 50 Þá hrópaði Jesús aftur og gaf upp andann. 51 Og í sama bili rofnaði fortjaldið í musterinu í tvennt, – en það huldi hið allra helgasta, – ofan frá og niður úr, jörðin skalf og björgin klofnuðu. 52 Þá opnuðust margar grafir og heilagt fólk, sem þar hafði legið, lifnaði við. 53 Eftir upprisu Jesú fór þetta fólk út úr gröfunum og gekk inn í Jerúsalem og birtist þar mörgum.

54 Þegar foringinn og hermenn hans, sem gættu Jesú, fundu jarðskjálftann og sáu hvað gerðist, greip þá skelfing og þeir hrópuðu:

„Þessi maður hefur áreiðanlega verið sonur Guðs!“

55 Margar konur, sem farið höfðu með Jesú frá Galíleu og þjónað honum, fylgdust úr fjarlægð með því sem fram fór. 56 Þeirra á meðal var María Magdalena, María móðir Jakobs og Jóse, og móðir Jakobs og Jóhannesar (Sebedeussona.)

57 Þegar kvöld var komið fór Jósef frá Arímaþeu, ríkur maður og vinur Jesú, 58 til Pílatusar og bað um lík Jesú. Pílatus lét honum það eftir. 59 Jósef tók þá líkið, vafði það í hreint léreft 60 og lagði í gröf, sem hann hafði nýlega látið höggva handa sjálfum sér. Síðan velti hann stórum steini fyrir dyr grafarinnar og fór burt. 61 María Magdalena og María hin sátu skammt frá og fylgdust með því sem gerðist.

62 Daginn eftir – að kvöldi fyrsta dags páskahátíðarinnar – fóru farísearnir og æðstu prestarnir til Pílatusar 63 og sögðu: „Herra, svikari þessi sagði eitt sinn: „Eftir þrjá daga mun ég rísa upp.“ 64 Við viljum því biðja þig að setja vörð við gröfina í þrjá daga til þess að lærisveinar hans komi ekki og steli líkinu, og segi svo öllum að hann hafi lifnað við. Ef svo færi, yrðu seinni svikin verri hinum fyrri!“ 65 „Notið ykkar eigin musterislögreglu,“ svaraði Pílatus, „hún ætti að geta gætt grafarinnar nægilega vel.“ 66 Þeir fóru og gengu tryggilega frá gröfinni. Síðan settu þeir innsigli keisarans á steininn í viðurvist varðmannanna, til þess að gröfin yrði ekki opnuð.